DERS ALMAK

     
        1. Öykü: En iyi Buğday
        Her yıl yapılan 'en iyi buğday' yarışmasını yine aynı çiftçi kazanmıştı.
        Çiftçiye bu işin sırrı soruldu.
        Çiftçi:
        - Benim sırrımın cevabı, kendi buğday tohumlarımı komşularımla paylaşmakta         yatıyor, dedi.
        - Elinizdeki kaliteli tohumları rakiplerinizle mi paylaşıyorsunuz? Ama neden         böyle bir şeye ihtiyaç duyuyorsunuz? Diye sorulduğunda,
        - Neden olmasın, dedi çiftçi.
        - Bilmediğiniz bir şey var; rüzgâr olgunlaşmakta olan buğdaydan poleni alır         ve tarladan tarlaya taşır.
        Bu nedenle, komsularımın kötü buğday yetiştirmesi demek, benim ürünümün         kalitesinin de düşük olması demektir.
        Eğer en iyi buğdayı yetiştirmek istiyorsam, komşularımın da iyi buğdaylar         yetiştirmesine yardımcı olmam gerekiyor.

       ************************************************************************

        2. Öykü: Geleceğini biliyordum.
        Savaşın en kanlı günlerinden biriydi. Asker, en iyi arkadaşının az ilerde         kanlar içinde yere düştüğünü gördü. İnsanın başını bir saniye bile siperin         üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar. Tam siperden dışarı doğru         bir hamle yapacağı sırada, başka bir arkadaşı onu omzundan tutarak tekrar         içeri çekti,
        - Delirdin mi sen? Gitmeye değer mi? Baksana delik deşik olmuş. Büyük bir         ihtimalle ölmüştür.
        Artık onun için yapabileceğin bir şey yok. Boşuna kendi hayatını tehlikeye         atma. Fakat asker onu dinlemedi ve kendisini siperden dışarıya attı.
        İnanılması güç bir mucize gerçekleşti, asker o korkunç ateş yağmuru altında         arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa geri döndü. Birlikte         siperin içine yuvarlandılar. Fakat cesur asker yaralı arkadaşını
        kurtaramamıştı. Siperdeki diğer arkadaşı;
        - Sana değmez demiştim. Hayatını boşu boşuna tehlikeye attın.
        - Değdi, dedi, gözleri dolarak, - değdi...
        - Nasıl değdi? Bu adam ölmüş görmüyor musun?
        - Yine de değdi. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı. Onun son sözlerini         duymak, dünyalara bedeldi benim için.
        Ve hıçkırarak arkadaşının son sözlerini tekrarladı:
        - Geleceğini biliyordum. Geleceğini biliyordum.

      YORUMU SİZE AİT.....